Μάνεσης, Αριστόβουλος

(Αργοστόλι Κεφαλονιάς 1922 – Αθήνα 2000). Συνταγματολόγος, καθηγητής πανεπιστημίου και ακαδημαϊκός. Σπούδασε στη νομική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μετεκπαιδεύτηκε στο δημόσιο δίκαιο στα πανεπιστήμια του Παρισιού και της Χαϊδελβέργης. Αναγορεύτηκε διδάκτορας των πανεπιστημίων Αμιέν (1980) και Θράκης (1990). Σταδιοδρόμησε στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ως υφηγητής (1957), έκτακτος καθηγητής (1961) και τακτικός στην έδρα του συνταγματικού δικαίου (1965). Αντιτάχθηκε στην απριλιανή δικατορία και ήταν από τους πρώτους οι οποίοι εντάχθηκαν στην οργάνωση Δημοκρατική Άμυνα στη Θεσσαλονίκη. Εξαιτίας της δράσης του, το καθεστώς τον απομάκρυνε από το πανεπιστήμιο και τον εκτόπισε στο Λιδορίκι. Την περίοδο 1970-74 εγκαταστάθηκε στη Γαλλία και δίδαξε στο πανεπιστήμιο της Αμιέν. Κατά τη μεταπολίτευση (1974) επανήλθε στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Το 1980 εξελέγη τακτικός καθηγητής στην έδρα του συνταγματικού δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διατέλεσε μέλος του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου (1987-88), πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου της βουλής και της Ένωσης Ελλήνων Συνταγματολόγων, αντιπρόεδρος της Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου κ.α. Το 1992 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Το επιστημονικό έργο του Μ., κινούμενο στο πλαίσιο του νομικού και κοινωνιολογικού θετικισμού, συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στην ανάπτυξη της επιστήμης του συνταγματικού δικαίου στη μεταπολεμική Ελλάδα. Έργα του είναι τα Περί αναγκαστικών νόμων (1953), Αι εγγυήσεις τηρήσεως του Συντάγματος (1956-1965, 2 τόμοι), Συνταγματικόν Δίκαιον (τ. Α 1967), Η νομικοπολιτική θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας (1975), Συνταγματική θεωρία και πράξη (1980), Συνταγματικό Δίκαιο (Ι, 1980), Ατομικές Ελευθερίες (1982), Δίκαιο, Σύνταγμα, Πολιτική (1984), Η εξέλιξη των πολιτικών θεσμών στην Ελλάδα (1987), Η συνταγματική αναθεώρηση του 1986 (1989) κ.ά.